معماري

در سال های اخیر، موفقیت برخی آثار معماری در جذب گردشگران به شهرهای بعضاً غیرمطرح و ناشناخته، موجب توجه جهانی به نقش معماری در رونق و توسعه گردشگری شده است، بطوری که مدیران موزه ها و شهرداران سراسر جهان در تلاش هستند تا با به خدمت گرفتن معماران مطرح و مشهور عصر حاضر (Starchitects)، جهت طراحی آثار معماری گیرا و تماشایی، نقشه فرهنگی کره خاکی را تغییر دهند. بر این اساس است که امروزه معماری و گردشگری بیش از پیش با هم ارتباط یافته اند و این ارتباط زمینه های شکل گیری گرایشی نوین در معماری را فراهم ساخته است که منتقدان از آن با عنوان Architourism نام می برند که در فارسی می توان آن را به «معماریِ گردشگری» یا «معماری برای گردشگری» ترجمه نمود. آنچه در ادامه می آید، نگاه کوتاهی است به برخی از مهم ترین نمونه های معماری گردشگری در سطح جهان.

رابطه میان معماری و گردشگری به هیچ وجه رابطه جدیدی نیست و پیشینه آن به برگزاری تورهای بزرگ اروپا (Grand Tours) در فاصله میان قرن های 17 تا 19 برمی گردد. مسافران این تورها که عمدتاً از اهالی ثروتمند آمریکای شمالی و اروپا بودند، در جریان سفر به پاریس، فلورانس، رم، ونیز، لندن، آتن و دیگر پایتخت­های بزرگ تمدن اروپایی، با هنر و معماری بزرگ اروپا آشنا می شدند. اما امروزه نوع جدیدی از تورهای بزرگ در حال رواج یافتن است و مسافران بجای توجه به کلیساهای رفیع و ساختمان های عمومی بزرگ از قبیل کلیسای سن پیتر در رم و موزه لوور در پاریس، با بازدید از جالب توجه ترین ساختمان های جدید که توسط معماران در قید حیات طراحی شده اند، به تجلیل از فرهنگ معاصر می پردازند. بی جهت نیست که گردشگران در سفر به انگلستان در اندیشه بازدید از موزه مدرن بریتانیا هستند که توسط نورمن فاستر طراحی شده است، نه بازدید از لندن قدیم (افشار؛ 1382).

اصطلاح توسعه پایدار اولین بار به طور رسمی توسط "برانت لند" در سال 1987 در گزارش "آینده مشترک ما" مطرح شد. این واژه به مفهوم گسترده آن "اداره و بهره برداری صحیح و کارآمد از منبع پایه، طبیعی، مالی و نیروی انسانی برای دستیابی به الگوی مصرف مطلوب همراه با به کارگیری امکانات فنی و ساختار و تشکیلات مناسب در جهت رفع نیاز نسل امروز و آینده به طور مستمر و قابل رضایت را" شامل می شود.

از توسعه پایدار به عنوان توسعه درونزا، توسعه محیط مدار، توسعه معتدل و متوازن، توسعه همه جانبه و توسعه مسوولانه و توسعه خاص نیز نام برده شده است. مفهوم توسعه پایدار در برنامه ریزی گردشگری در سطح بین المللی در دهه 1980 مطرح گردید، اگر چه قبل از این دوره نیز طرح های تهیه شده گردشگری کماکان به حفاظت منابع گردشگری توجه می کردند (همان).

§         افزایش در آمد: وقتی جهانگردان به کشوری وارد می‌شوندالزاماً باید هزینه‌هایی را در ان کشور بپردازند مثل هزینه غذا و هزینه محل اقامت و هتل ومهمانخانه، هزینه تفریحات، هزینه حمل و نقل، هزینه گشتها، تورها، و همچنین پولی که بابت خرید سوغاتی و کالای بومی کشور میزبان می‌پردازند و هزینه ورود به موزه یا مکان دیدنی این هزینه‌ها از طریق ارزی که وارد کشور میزبان می‌کنند باعث رونق اقتصادی کشور میزبان می‌شوند به جهان گردان صادرات نامرئی هم می‌گویند.

• ایجاد شغل: با توسعه فعالیتهایجهانگردی زمینه برای ایجاد اشتغال فراهم می‌شود و این امر برای کشورهایی کهبا جمعیت جوان و متقاضی روبه رو هستند بسیار مفید است از هر ده نفر گردشگر کهوارد کشور میزبان می‌شود یک فرصت شغلی ایجاد می‌گردد (عظیمی؛ 1388: 75).